Þolirðu H-vítamín?

 

"Æi hún er bara gömul og ljót, keypt á útsölu í Hagkaup" sagði daman þegar henni var svo vel hrósað fyrir það hvað hún liti vel út rauðu peysunni.

"Maður gutlar svona við þetta og einstaka sinnum tekst vonandi vel til" sagði maðurinn þegar honum var hælt fyrir málverkið sem hann hafði lagt mikla vinnu í og var óborganlega fallegt hjá honum.

Það er eins og sumir séu hræddir við H-vítamínið Hrósið.  Af hverju?  Erum við svona vön að fá gagnrýni og bara kunnum ekki að bregðast við jákvæðum staðhæfingum um okkur sjálf?

Væri ekki nær að segja einfaldlega TAKK frekar en að láta aumingjans manneskjuna sem er að hrósa okkur þurfa að hlusta á heilmikla ræðu um það hvað við séum nú örugglega ómöguleg og tortryggja hrósið.

 Hrós er ekki það sama og smjaður og yfirborðsmennska.  Það að gefa hrós verður að koma BEINT frá hjartanu og við verðum að geta þegið það líka beint frá hjartanu.  Það er bannað að hrósa ef maður meinar það ekki, þá hefur það engan tilgang.

 Þegar við sjáum það góða í kringum okkur og látum fólk finna þegar okkur líkar vel í stað þess að finna allt að öllu líður okkur sjálfum betur og öllum í kringum okkur.

Næst þegar við hrífumst af einhverju hjá öðrum látum þá þann hinn sama vita af því, í stað þess einungis að hugsa það.

Yfirgengilega neikvætt fólk getur breyst úr örgustu þrösurum yfir í hið elskulegasta fólk, í jákvæðu og hvetjandi umhverfi.

 

HRÓSUM OG BROSUM